گزارش اختصاصی | از کوچه‌های ورامین تا حریم حضرت زینب؛ سالروز شهادت شهید میثم نجفی

به گزارش ایثارنیوز، شهید «میثم نجفی» در دهم اردیبهشت‌ماه ۱۳۶۷ در ورامین، در خانواده‌ای ساده، مذهبی و عاشق ولایت به دنیا آمد؛ پدری کارگر و مادری که حتی بدون وضو به او شیر نمی‌داد. همین تربیت، بذر عشق اهل‌بیت(ع) را از کودکی در دلش کاشت. هنوز به سن تکلیف نرسیده بود که مسیر مسجد را پیدا کرد و با دقتی کم‌سابقه، نماز امام زمان(عج) را می‌آموخت و صحیح می‌خواند؛ رفت‌وآمدهایش به مسجد، او را به بسیج دانش‌آموزی کشاند و روحیه قانع و پرتلاشش باعث شد از همان نوجوانی کنار پدر کار کند و حرمت نان‌حلال را بشناسد.

با رسیدن به جوانی، پس از اخذ دیپلم به سپاه پیوست؛ انتخابی که ریشه در اعتقاداتش داشت. خیلی زود تصمیم به ازدواج گرفت و با وجود امکانات کم، با توکل به خدا زندگی مشترکش را در مهر ۱۳۸۸ آغاز کرد. تنها دارایی‌اش یک موتور و اندکی پول بود، اما اخلاق خوش، شوخ‌طبعی و مهربانی‌اش خانه را سرشار از شادی کرده بود؛ آن‌قدر که همسرش می‌گفت نبودن او خانه را سوت‌وکور می‌کرد.

میثم تکاور بود، اما هیچ‌وقت توانمندی‌هایش را به زبان نمی‌آورد. دغدغه عدالت داشت و از ریا و ناحقی به‌شدت بیزار بود. از همان روز خواستگاری گفته بود که قلبش با جهاد گره خورده و اگر زمانی خطری متوجه اسلام شود، او درنگ نخواهد کرد. سال ۱۳۹۳ داوطلبانه برای دفاع از حرم به عراق رفت، بی‌آنکه به کسی بگوید کجا اعزام شده است. بعدتر راهی سوریه شد؛ جایی که خودش می‌گفت «خاکش جنس دیگری دارد». هنگامی که فهمید پدر می‌شود، مسئولیت‌پذیری‌اش دوچندان شد و برای تأمین آینده فرزندش کار دومی گرفت؛ اما عشق به حضرت زینب(س) و حس وظیفه نسبت به دفاع از حریم اهل‌بیت(ع) او را از رفتن بازنداشت.

آخرین بار که تماس گرفت، در روزهای سخت بارداری همسرش، گفت: «سپردمتان به حضرت زینب(س)... اگر دختر بود، اسمش را حلما بگذار.» مدتی بعد در حلب بر اثر اصابت ترکش به سر مجروح شد و به کما رفت. مادرش در همان روزها بی‌اختیار بی‌تابی می‌کرد؛ گویی دلش خبر داشت. سرانجام در ۱۲ آذرماه ۱۳۹۳، هم‌زمان با ایام اربعین، به آرزویش رسید و به شهادت نائل شد. تنها ۱۷ روز پس از شهادتش، دخترش «حلما» به دنیا آمد؛ دختری که پدرش حسرت دیدنش را بر دل نگذاشت، اما نام و دعایش را برایش به یادگار گذاشت.

میثم نجفی فرزند خانواده‌ای خداترس، جوانی مؤمن و ایثارگر، همسری مهربان و پدری نادیده‌مانده بود که راه جهاد را آگاهانه انتخاب کرد و جانش را برای دفاع از حریم اهل‌بیت(ع) تقدیم نمود؛ مردی که نه به‌خاطر انتخاب‌های بزرگش، بلکه به‌خاطر ایمان کودکانه‌اش به قول و عهدش وفادار ماند و جاودانه شد.